• Zajęcia pozalekcyjne

          • Terapia pedagogiczna

          • CO TO JEST DYSLEKSJA?

            DYSLEKSJA ROZWOJOWA - specyficzne trudności w pisaniu i czytaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym. Występują one pomimo posiadanej wiedzy, odpowiedniej motywacji do pracy i systematycznych ćwiczeń. DYSLEKSJA UTRZYMUJE SIĘ PRZEZ CAŁE ŻYCIE.

            W tym syndromie trudności w uczeniu się można wyróżnić następujące postaci:

            DYSLEKSJA – specyficzne trudności w usprawnianiu umiejętności czytania , utrzymujące się pomimo systematycznej pracy i ćwiczeń.

            DYSOROTOGRAFIA – specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni,w tym także błędy ortograficzne, pomimo znajomości zasad oraz systematycznej pracy.

            DYSGRAFIA – zaburzony poziom graficzny pisma (brzydkie pismo), który nie daje się usunąć tradycyjnymi metodami.

            DYSKALKULIA – specyficzne trudności w uczeniu się matematyki.

            ROZWOJOWA GŁĘBOKA DYSLEKSJA - bardzo poważne zaburzenia w uczeniu się technik szkolnych. Rokowania dotyczące postępów  są bardzo nikłe ze względu na głębokość zaburzeń percepcyjno-motorycznych.

            WARUNKIEM OKREŚLANIA DYSLEKSJI JEST:
                 1.Sprawność intelektualna.
                 2. Prawidłowy proces uczenia się i nauczania.
            3. Właściwe metody uczenia się i nauczania
            4. Dobrze funkcjonujące zmysły: wzrok, słuch, sprawność motoryczna.
            5. Wykluczone choroby neurologiczne.
             
            Dekalog dla nauczycieli uczniów dyslektycznych:
            NIE:
            • Nie traktuj ucznia jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
            • Nie karz, nie wyśmiewaj w  nadziei,że zmobilizujesz go do pracy.
            • Nie łudź się, że "sam z tego wyrośnie", "weźmie się w garść".
            • Nie spodziewaj się, że kłopoty ucznia pozbawionego specjalistycznej pomocy ogranicza się do czytania i pisania.
            • Nie ograniczaj uczniowi zajęć pozalekcyjnych, aby miał więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń i pracy nad sobą.
            TAK:
            • Staraj się zrozumieć swojego ucznia, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec pogłębianiu się jego trudności szkolnych i wystąpieniu wtórnych zaburzeń nerwicowych.
            • Spróbuj, jak najwcześniej, zaobserwować trudności ucznia:na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj problemy dziecka ze specjalistą (psychologiem, logopedą, pedagogiem, a w razie potrzeby z lekarzem).